تقدیم به مادر: آسمانی ترین و مقدس ترین خوبی ها

من در حضور تو ای مادر، خود را در برابر یک روح بزرگ، خوبی مطلق،یک انسان نفیس و بسیار کمیاب می یابم و با نگریستن به چهره تو غرق غرور و لذت و توفیق و ... می شوم.

مادر: تو دقیق ترین، لطیف ترین، سرشارترین، ظریف ترین تصور خلقت هستی، می باشی.

مادر: تو درخشان ترین زیبایی هایی ممکن وجودی، مادر تو زیبایی­ات در وصف نمی­گنجد.

مادر: تویی که مرا این گونه(گستاخ) مستقل بار آورده ای که اسیر زبونی و بیهودگی و سقوط نشوم. در مقابل گستاخی باز هم، تویی که مرا اینگونه نیرومند بارآورده ای، شایستگی و مهربانی و تیزهوشی و هوشیاری و دلاوری را به من آموختی و به من آموختگی که عشقی فراتر از انسان بودن نیز هست و آن دوست داشتن است.

مادر: من از تو هنر «دیدن» را آموختم. از تو آموختم که دل آدمی تا کجا می­تواند "دوست بدارد" و این دل تا کجا می­تواند اوج بگیرد.

مادر: تو فن انسان بودن را، طعم بزرگ آزادی، شرف، پاکدامنی و عفت روح، استواری و ایمان و استقلال را چه زیبا در کامم ریخته ای و من آن را احساس می­کنم و هر روز در گوشم زمزمه، در زندگیم پدیدار و با روحم عجین شده اند.

مادر: بدنبال کدام کلمه، عبارت و زبان در وصف تو بگردم.

مادر: بوی خوش دوست داشتن تو مشامم را پر می کند و دوست داشتن تو فضا خالی جانم را سرشار.

مادر: با وجود تو اتاقم سرشار از عطر بوسه و ترانه است. مادر فاصله دورت نمی کند. نمی خواهم تو را بسُرایم اما خودت در واژه ها می نشینی و خودت قلم را وسوسه می کنی و شعر را بیدار.

مادر: با داشتن تو آرام می گیرم و در تصور بودن تو در سینه این صحرای خاکی، آسوده و شکیبایم. در زیر صخره بیرحم و سنگین" زیستن" به نیروی آگاهی حضور تو در زیر همین سقف کوتاه و بی دردی که بر بالای سرم ایستاده است، جان می گیرم.

مادر: من هر روز ...

مادر: من هر روز به امید این که چشمان هوشیار تو بازند و زبان الهام تو از کجی­هایم آگاهیم می کند، در زیر آوار غم دنیا، برپا می ایستم، دم می زنم و زنده می­مانم؛ چون می دانم که " تو هستی" . مادر می دانم که تو هستی و در صورت نیاز آنگونه که زینب انقلاب خونین برادرش را با زبان سخنور و روح هوشیار و بی­باکش جان داد، زندگی مرا روح و جان می بخشی.

مادر: تو به من آموختی که تا هستیم خوب و زیبا، یکدیگر را دوست بداریم که پس از خاموشی فریاد و در پس موجهای بیرحم مرگ نه تو فریاد دردناک و ناله های آتشین مرا می شنوی و نه من زمزمه های مهر و محبت و وفای تو را. (و دیگر دیر شده است.)

مادر: من از درون آسمان سرپوشیده قلبت پنجره ای به بیرون گشوده ام و با آن اقیانوسها، رودها، باران، چشمه های رنگارنگ، خوبی ها، نیکی ها و زیبایی، لطافت، فروتنی، تسلیم در برابر معبود، صبر و استقامت و دقت در برخی از پنهانی­ترین عجایب و کرامات خداوندی را نظاره می کنم و جالب تر این که از درون قلبت، احساس قشنگ مادریت را هم حس می کنم. و خدایا مانده ام تو را چگونه سپاس بگذارم! تو با این همه قشنگی و خوبی از خودت بهتر که نه، بلکه همسان خود "مادر" را آفریدی. و خدایا چون تو و مادرم را دارم نافرمانی در برابر تو کفر خواهد بود. چون تمام خوشبختی انسان در لمس، حس، دیدار، صحبت، محبت، لبخند، نگاه، رفتار، سکوت و زیستن و حتی در نبود او با احساس حضور او خلاصه می شود.

و بالاخره مادر تو دنیای منی و با این همه می دانم:

«مادر آخرین سهم من از تو سکوت اجباری­ام خواهد بود.